Caracas, vol violencia...

Caracas is een stad vol gevaren, en daar wordt ik de hele dag door aan herinnerd. Van bij het opstaan, als ik de woonkamer inloop, zie ik het terras dat omgeven is door tralies. Het eerste zicht op de stad is er dus een door spijlen. Op de tiende verdieping... Op de voordeur zitten 2 sloten, eens die open moet een hek geopend worden, pas dan sta ik op de gang. En dan valt het nog mee, de meeste zijgangen (= per drie deuren) zijn op hun beurt nog eens afgesloten door een zwaar hek. Ook om de inkomhal buiten te gaan, moet opnieuw een slot open, en dan moet ik langs 2 bewakers. Pas dan sta ik op straat. De beveiligingsindustrie doet hier gouden zaken, zoveel is zeker.

Overvallen zijn hier immers schering en inslag, en wie zijn spullen niet afgeeft loopt het risico vermoord te worden. Zo werden in het eerste weekend dat ik hier was maar liefst 26 mensen vermoord. Een "normaal" gemiddelde hier in Caracas. Toen ik in de garage van ViveTV schuilde kwam een meisje al huilend aangelopen, ze was 100 m verder overvallen. Een mevr. van Telesur kon me vorige week niet binnen laten in het gebouw omdat haar pas gestolen was. Gisteren vertelde B dat ook zij enige maanden geleden vlak bij haar huis op zeer brutale wijze overvallen was. Veel mensen die ik niet ken wijzen me ook op gevaarlijke situaties, als ik ergens buitenga bv, of als ik een praatje sla met iemand, krijg ik bij het afscheid meestal een reeks waarschuwingen mee. Een mens wordt er paranoide van...
Maar voorzichtig zijn is dus de boodschap. Zelfzeker rondlopen, lege straten mijden, ervoor zorgen dat je nooit alleen loopt, geen juwelen dragen, geen fototoestel bijhebben, niet bellen op straat, kijken of je niet gevolgd wordt, geen geld afhalen in openbare ruimtes, ervoor zorgen dat je binnen bent als het donker wordt,... en in deze periode grote manifestaties mijden.

In de reisgids staat de zone "Altamira" als het veiligste en de beste plek om op hotel te gaan. Het is een rijke buurt, met moderne appartemenstblokken en veel winkels. Dezer dagen is het echter de zone die te mijden is, de studentenprotesten vinden meestal daar plaats. In die zone is er een oppositieburgemeester, en hij (en zijn politie) laten de protesten begaan, ook als ze gewelddadig worden. Zo zag ik dat ze een overheidsgebouw goed onder handen genomen was: de letters van de naam van het gebouw waren van de muur gerukt (op 3m hoogte), het veiligheidsglas was ingeslagen en er zaten kogelgaten in de gevel. Maar goed dat ik uit de buurt blijf van die manifestaties! Gisteren zijn B en ik naar die zone gegaan -Maar niet nadat B bij een vriendin nagevraagd had of de zone rustig genoeg was om een buitenlander mee naartoe te nemen. Een buitenlander die bovendien vrijwel geheel in de kleur van de Chavistas gehuld is. Ik heb nl pas hier beseft dat mijn hele basisuitrusting rood is: bril, tas, paraplu, fleece (nodig voor de berguitstap van gisteren) en toevallig ook mijn broek gisteren. Zie foto van gisteren "Rojo Rojito" ;-)
Heb dus voor alle veiligheid maar mijn jas binnenstebuiten rond mijn middel geknoopt, zodat er al een deel rood vervangen was door zwart. Kwestie van de kleine groep studenten die er rondhing niet te provoceren... Ik merk dat mijn rode uitrusting telkens voor verwarring zorgt: met mijn bleke huid lijk ik op iemand van de oppositie, maar ik draag de kleur van de Chavistas... Mensen spreken me regelmatig aan, bv op de bus, en gaan dan al snel richting politiek, om af te tasten hoe het nu eigenlijk zit. Uiteraard speel ik dan de onschuldige toerist ,-) Bon.

Eergisteren zag ik op de zender Globovision (oppositie) een verslag over studenten die op een universiteitscampus "la violencia" van de Chavistische studenten repareerden. In het verslag waren beelden te zien van studenten die grafiti overschilderden en getuigden dat de "violencia" van die studenten moest stoppen, en dat iedereen zoveel mogelijk meehielp om de schade te herstellen. Ik vroeg me dus af wat die Chavistische studenten zoals vernield hadden, want er was niet meer te zien dan schilderende studenten... Pas de volgende dag begreep ik hoe het zat: het artikel ging eveneens over die actie en de "violencia" van de Chavistische studenten, en pas helemaal op het einde stond geschreven dat de "violencia visual" van de studenten moest stoppen. Het hele violencia-verhaal komt dus in feite neer op grafiti op muren van de universiteit. Niets meer, niets minder. De grafiti herhaaldelijk omschrijven als "violencia" door de Chavistas laat zeker een foute indruk na bij de kijker...

Een vrouw op straat vertelde me dat ze tegen Chavez was "omdat hij geen respect heeft voor het leven van de Venezolanen." Ik vroeg om meer uitleg, maar dat was alles wat ze me daarover wou vertellen. Pas met de toespraak van Chavez begreep ik waarom ze me dat zei: Chavez zegt dat hij zijn leven zou geven voor de revolutie, dat zijn leven hem niets waard is als het om de revolutie gaat. Die vrouw interpreteert dat dus als zou "het leven" in het algemeen niets waard zou zijn voor Chavez... Vreemd toch.

Kranten hebben hier btw een bijzondere rubriek "sociales" Op die pagina's staat het verslag van het communiefeest (of verjaardag of huwelijk) van een meisje uit de "betere klasse van onze sociedad". Er staan veel foto`s op die pagina, net zoals de beschrijving van het thema van het feest, van de jurk... Het is ruimte die gekocht wordt door de familie zelf, paginagroot, in een nationaal verdeelde krant. Onvoorstelbaar. Vreemd volkje toch die Venezolanen.