En Chavez horen spreken, de man weet hoe hij een massa moet bespelen. We zijn tot vrij dicht kunnen naderen, echt wel impressionant.Gisteren bleek de populatie Brazilianen in het appartement met 200% gestegen, met name met Lidiana en Celio, eveneens van de MST. Van links naar rechts op foto: Kima, Lidiana en Celio
Ze zijn hier voor 2 dagen om vorming te geven aan een groep Brazilianen die hier in Caracas medicijnen studeert. In die schoolEscuela Latino-America de Medicina studeren iets meer dan 460 studenten uit 13 landen van Latijns-Amerika, allemaal met beurs van Venezuela. Ik ben dus met Lidiana en Celio meegegaan naar de school om die es van dichtbij te zien, een vorming te volgen, met die studenten te spreken,...De rit naar de school was op zich al de moeite: eerst met de metro, dan met een bus de bergen in. Ongelofelijk hoe die buitenwijken van Caracas tegen de bergen op gekleefd zijn, de overgtote meerderheid nog in staat van ruwbouw, de hele helling omhoog. De school bleek een voormailige militaire academie, afgelegen, ver van zowat alles.
De leerlingen mogen het terrein niet verlaten, tot hun grote frustratie, want veel is er niet te doen. 
Studeren, eten, les, studeren, eten,... 7 maanden lang duurt hun opleiding pre-geneeskunde. Nadien kunnen ze verspreid over universiteiten in Venezuela aan de echte opleiding beginnen. Er zitten 66 Brazilianen, allemaal daar omdat ze aangesloten zijn bij een sociale beweging die beurzen krijgt van Venezuela, zoals MST. Wat een bende, wat een geknuffel en gepampel, de Brazilianen zijn echt heel erg lichamelijk, valt gewoon op. Bij het aankomen en weggaan wordt iedereen uitgebreid gekust en geknuffeld, er wordt op schouders geslagen, daar moet echt tijd voor voorzien worden ,-) Ik heb 1 deel van de vorming gevolgd, politieke analyse over wat nu hier aan de gang is met RCTV, en de lln deden heel actief mee, vragen stellen, discuteren, vergelijking maken met beleid in Brazilie... Aangezien het in het Portugees was, begreep ik het niet helemaal, maar de grote lijnen had ik toch mee.
Deel 2 werd buiten verdergezet, in de zon. Dat deel heb ik dus overgeslagen wegens brandende zon, en ik ben het terrein gaan verkennen. Tot mijn grote plezier ben ik een groep studenten uit Suriname tegen het lijf gelopen, zodat ik eindelijk wat Nederlands kon praten. Wat een opluchting na al die dagen Frans/Spaans/Portugees...Rond een uur of 4 vertrokken we daar weer, richting manifestatie. Het opstappen zelf hebben we gemist, maar een groot deel van Chavez' speech konden we nog meevolgen. De moeite... Van de tegenbetoging hebben we niets gemerkt. Later eens kijken wat ze op tv daarvan zeggen.
Morgen wordt het een dagje toerist uithangen waarschijnlijk, opnieuw de bergen in met de teleferico. Dat is een vervoersmiddel dat ik hier nog niet heb uitgeprobeerd. Hier in Caracas kan je je op vele manieren verplaatsen:
- te voet: met die hitte en brandende zon niet echt aan te raden, maar zeker af te raden door het vreselijke verkeer hier. De auto heerst, de auto sjeest overal, samen met motoren. Als voetganger komt het er hier op aan van zeer goed rond te kijken en dan over te spurten. Ik sluit me meestal aan bij een groepje locals, want oversteken op mn ukkie, daar ben ik nog niet helemaal aan toe
- metro: wie een metrostation instapt komt in een andere wereld terecht. Het is er proper, amper grafiti, zeer regelmatig treinen, met airco (hiep hiep). Mensen staan gedisciplineerd te wachten, in de grote stations zijn er zelfs wachtrijen in de vorm van een N. Die staan op de grond geschilderd, maar iedereen schuift netjes aan, 1 voor 1, de metro in. Er is vooraan de trein een groot gedeelte voorbehouden voor de zwakke gebruiker, en er is ook en aparte instapzone. Daar staat dus niemand te wachten die niet bejaard/zwanger/gehandicapt is. Toen ik daar nietsvermoedend ging staan, werd ik meteen kordaat weggestuurd door een toezichter...
- bussen: hier rijden massa`s bussen en busjes rond, in alle mogelijke kleuren en maten. Een ritje kost gemiddeld 1000 bolivares (40 cent) en daarmee raak je een heel eind. Je moet dan wel eerst de halte vinden, want die staan meestal niet aangeduid. Je gaat maar beetje wachten bij een groepje mensen langs de stoep en dan maar hopen dat je aan een halte staat en niet bij een groep die wacht om over te steken ;-). De kleine bussen hebben geen nummer, dus daarbij moet je eerst weten welke richting je uit wil en dan een bus nemen waar die bestemming op geschreven staat. Niet evident. Bussen hebben uiteraard geen airco, maar gelukkig wel ARKO: AutoRaam Kan Open... Bon, en morgen dus de teleferico!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten